تو رفتی، اما باز هم بعد از تو به دنبال خانه دوست خواهیم گشت و اورا بی تردید خواهیم یافت. بازهم بعد از تو عشق در زیر درختان زیتون شکوفه خواهد کرد و دلداگان به سادگی ، عشق را معنا خواهند بخشید. مشق شب مان را به درستی خواهیم نوشت نه آنگونه که آموزش دولتی برایمان دیکته می کند.

تو همیشه با ما بودی و زندگیمان را درد مندانه به تصویرکشیدی و بودن با مردمت را افتخار دانستی. تو زبان صلح و عشق ایرانیان در جهان بودی و سرفرازیم که چنین فرزندی را به فرهنگ و ادب جهان تقدیم کردیم.

تو می دانستی و باور داشتی که عشق مردم تهدیدستی که هرگز امکان دیدن فیلم هایت را نداشته اند با توست. بگذار تو را به خاطر یک بوسه بیازارند ، اما عشق مردم کشورت و جهان به تو و فیلم هایت را چه خواهند کرد؟ و فردا از

دستان میلیون ها ایرانی نخل های عشق و غرور را دریافت خواهی کرد.

تاریخ به ما آموخته، حاکمان آمده اند و رفته اند اما مفاخر علمی و فرهنگی همچنان در حافظه تاریخی مردم باقی مانده اند.

عباس جان، همه اعضا و دوستداران سندیکای کارگران فلزکارمکانیک برای آخرین دیدار با تو خواهند آمد.

دریغ و درد از این بدرود.

سندیکای کارگران فلزکارمکانیک 19 تیر 1395