در میان سازمان های مردم نهاد ، شورای شهر و شورای محلات از اهمیت ویژه ای در ارتباط با مشکلات مردم محله و یا شهر برخوردار هستند. در حقیقت برای مبارزان راه بهبودی انسان ها ، شورای شهر اولین قدم برای ایجاد تغییر پیرامونی می باشد. در شوراهاست که مبارزان راه بهبودی انسان ها نشان می دهند جنس تفکر و عملکردشان چقدر با هم مطابقت دارد. در این نهادهاست که مردم با اینگونه مبارزان آشنا شده و با عملکرد درست یا غلط شان آنان را قضاوت خواهند کرد.
برای هر تفکر و مبارزی شوراها می تواند نمایشگری باشد بر تعهدات، آرمان خواهی و یا شکست و آشکار شدن آنچه در کنه انسانها قرار دارد. آیا با پول فریفته می شود؟ آیا از ترس ابزار دست مافیا خواهد شد؟ آیا شهرت و قدرت او را با خود خواهد برد و به وعده هایش پشت پا خواهد زد؟
آنچه برای تلاشگران اجتماعی مهم است این موضوع است که چقدر می توانند از این جایگاه به مردم خدمت رسانی کنند؟
در محله های کارگری موضوع جمع آوری زباله، راه آب ها، اسفالت کوچه ها، روشنایی شهر یا محله، فضای سبز، مرکز خرید، الودگی هوا و محیط زیست از موضوعات و مشکلات اولیه هستند.
در یک نمونه گزارش شده از محلات کارگری و فقیر نشین مانند امام زاده یحیا که در جنب مراکز مالی قدرتمندی چون ظهیرالاسلام مرکز فروش لوازم خانگی و مقر مافیای این صنعت و بازار تهران ، بزرگترین و مهمترین مرکز مالی ایران قرار دارد، مشکلات سر به آسمان می زند.
افراد خیر بسیاری در روزهای هفته و بخصوص چهارشنبه شب ها به اسیب دیده گان اجتماعی از جمله کارتن خواب ها غذا و پوشاک می رسانند. خیرین مذهبی لباس، غذا و یا کمک های مالی به سمن های مستقر در این محله می کنند. اما هیچکدام از خود نمی پرسند که این محله حمام دارد؟ که این کارتن خواب، معتاد، کارگرجنسی، کودک کار، زنان خودسرپرست و بی سرپرست و بد سرپرست خود را بشوید؟ و از شر پلیدی های جسمی که او را بیمار کرده و یا عذاب می دهد رها شود؟
در این محله یک حمام عمومی وجود دارد که ساعتی ٥ هزار تومان برای استحمام می گیرد. اگر قرار باشد که هفته ای یک بار خانواده ای ٤ نفره از این حمام استفاده کنند باید ماهانه ٨٠ هزار تومان از درآمد خود را فقط پول آب بدهد و پول شوینده های دیگر را هنوز در محاسبه نیاوده ایم. یعنی ١٠ درصد از حقوق مصوب دولتی فقط باید صرف اب شستشو بشود. که بی شک از این امر چشم پوشی می کند و خود و خانواده اش تن به بیماری های پوستی میدهند.
کارتن خواب ها و کودکان کار و کارگران جنسی که جای خود دارد چرا که کمتر از این میزان دریافتی ماهانه اشان است و بی تردید تن به شستشو نخواهند داد. یک کارتن خواب ٢٠ هزار تومان ماهانه خرج اب شستشو باید بدهد و همین امر موجب می شود از حمام رفتن و شستشوی خود و لباس هایش خوداری کند که موجب افزایش بیماری و انتشار آن می شود.
چه کسی باید به این مشکلات رسیدگی کند؟ جز شورای محله و سازمان بالا دستی اش شورای شهر؟ شورای محله ها دارای بودجه هایی هستند که بیشتر صرف حیف و میل و کارهای تزیینی که زیبا سازی شهر به آنان دیکته می کند، می شود تا کارهای بنیادین.
موضوع بودجه شورای شهر کلان شهرهایی چون تهران که سر به آسمان می زند و هم وزن بودجه ٢٩ استان کشور است به چه مصارفی می رسد؟ بی تردید لفت و لیس ها در آن بسیار و مافیای جا گرفته در آن غدار.
چرا شورای شهر تهران به موضوعاتی چون حمام های عمومی ر ایگان و احداث رختشویخانه های فراگیر در محله های فقیر نشین نمی پردازد؟ چرا بودجه شهرداری تهران خرج کاشت نخل در عراق می شود اما خرج ریشه کنی کودک کار نه؟
می دانیم که در کشورهای سرمایه داری که همه چیز از منظر کالا و سود نگاه می شود ، مافیا اجازه دیدگاههای مردمی و حمایتی از فقرا را نخواهد داد. مافیا نخواهد گذاشت مبارزان بهبودخواه انسانها به این نهادها راه یابند و بی شک مبارزان راه بهبودی انسانها در میان بده بستان های شورای شهر تنها خواهند ماند. اما می توانند افشاگر فریاد رسای هموطنان که به ایشان رای داده باشند. می توانند از رای دهندگانشان بخواهند برای صیانت از آرایشان و نماینده منتخب خود با امضای طومار و یا تحصن…… پشتیبانی کنند.
رای کالایی تزیینی نیست . رای یک خواست و مبارزه طبقاتی است. اگر سازمان های سندیکایی و کارگری بتوانند نماینده های درستکار و با شرف خود را به میدان بیاورند و با سازماندهی، آرای زحمتکشان را به صندوق بریزند و نماینده ای در شورای شهر داشته باشند بی گمان قواعد بازی را برهم زده و با گزارش های مرتب خود به رای دهندگانشان زمین بازی را بر مافیا، صاف و هموار نخواهند کرد.
مازیار گیلانی نژاد عضو سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
٢٠ فروردین ١٣٩٦