همانگونه كه در قبل هم گزارش شده است روال دیر پرداخت دستمزدها به روالی عادی در پروژه های نفت و گاز تبدیل شده است و اعتراض و اعتصابات بخاطر پرداخت حقوق قانونی را فقط با تسویه و بلک لیست شدن جواب می دهند. حال پرسش اساسی اینجاست که آیا در این شکل از مطالبه گری که هیچ پشتوانه حقوقی وجود ندارد و کارگران اعتراضی را پشت فنس هاى (حصار دور) کارگاه روانه میسازند و نمایندگان آنها را نیز درگیر دادگستری و برچسبهای نقض امنیت ملی می نمایند؛ آنها چگونه بایستی به حقوق قانونی خود دست یابند؟!
آیا کارگران اجرایی پروژه های نفت و گاز در سراسر کشور که تمام زحمات ساخت و نصب و راه اندازی پالایشگاه ها و پتروشیمی ها بر دوش آنان می باشد کدام راه قانونی را بایستی بپیمایند تا شاهد آوارگیهای خود و حق خوری کارفرمایان دلال نباشند؟!
در تاریخ ١٨/٥/١٣٩٦ کارگران پیمانکاری شرکتهای استیم و پایندان برای دیر پرداخت دستمزدهای ماه هاى ١١ و ١٢ گذشته، درب کمپها را بستند و نگذاشتند کسی از کمپ به سوی کارگاه فاز ١٣ برود. وقتی که پیمانکاران چنین حرکت اعتراضی را از سوی کارگران دیدند، سریع برگه های مرخصی اجباری نوشتند تا مانع از تجمع اعتراضی آنان گردند. پس از این کارگران در جواب گستاخی و بی مسؤولیتی پیمانکاران، دربهای فاز ١٣ را بستند و مانع ورود کارکنان به داخل فاز شدند. شرکت پایندان سرانجام به آنها وعده داد که دوشنبه دستمزدها تا ماه اول سال ١٣٩٦ پرداخت بنماید؛ اما باز هم مانند, دیگر پیمانکاران وعده هایش مبنی بر پرداخت پول را عملی نکرد و در این میان نیز کارگران پتروهنگام با دیگر کارگران همگام شده و وعده گذاشتند که در روز چهارشنبه بار دیگر در صورت پرداخت نکردن دستمزدها روز چهارشنبه ٢٥/٥/١٣٩٦ بار دیگر دربهای فاز را ببندند و تا عملی شدن خواسته هایشان ، اعتصاب را ادامه دهند.
وارتان خرمدین، عضو سندیکای کارگران فلزکاران مکانیک ایران ٢٣/٥/١٣٩٦