یکی از مهمترین مسایلی که باید با دقت تحلیل شود بحث اعتصابات کارگری در پروژه های نفت و گاز است
یکی از دلایل عدم موفقیت اعتصابات، نبود برنامه ریزی دقیق و هدفمند، است. کارگران وقتی دربدترین شرایط قرار می گیرند، این بدترین شرایط یعنی اینکه شش ماه حقوق نگرفته ای به همه بدهکاری و هیچ چشم اندازی برای دریافت حقوق نداری.
در این وضعیت کسانی که حاضرشده اند، با شرایط تا،چهار،وپنج ماه حقوق نگرفتن و شرایط رفاهی نامناسب و نداشتن بیمه ووووو، کار کنند، دیگر صبرشان لبریز می شود،هرچند این شرایط سخت را قبول کرده اند، ولی باز شرایط پیش رو را از این هم بدتر می بینند، با اعصابی خورد و شرایطی دیوانه کننده به طور خود جوش چندین نفر دور هم تصمیم به پایه ریزی اعتصاب کرده و عده ای نیز با آنها همراه می شوند.
دسته اول آن چند نفر اولیه دیگر قید کار را می زنند و شرایط بلک لیست وووو، را نیز پذیرفته اند. اینها حسابشان با دیگران جداست.
دسته دوم تعدادی کارگر عصبانی هستند و فقط سروصدا می کنند. این قشردوم فقط همراهن و اگر خطری حس کنند جدا می شوند.
در این شرایط نیروهای حراست شرکت و افراد وابسته به پیمانکار نیز دست بکار شده دسته دوم را با تهدید ومنت گذاری و با دست گذاشتن روی نقطه ضعف هایی که از این کارگران دارند، چه روحی و چه شغلی آنها را تهدید و می کنند.
پیمانکاران و عواملشان سالهاست به روانشناسان خوبی تبدیل شده اند. در نتیجه این دسته دوم را نیز متفرق می کنند.
می ماند افراد پیشرو که تنها می مانند.که اخراج شان حتمی است مگر اینکه تبدیل شوند به سر به زیرترینها. و یا اینکه پیمانکاران راضی شان کنند.
به هرحال پیشروان اعتصاب باید شناسایی شده و توجیه شوند تا با برنامه ریزی و سازماندهی و با راهنمایی پیشکسوتان، برنامه ریزی شده عمل کنند.
نجات کارگر پروژه ای