آیا ما مردم و کارگران اغتشاشگر هستیم یا دلالان و دزدان و تبهکاران که سر در آخور زحمت مردمان انداخته اند؟ ایا کارگران پروژه ای که ماهها حقوق نگرفته اند و به گرسنه گی کشانده می شوند اغتشاشگراند یا آنانی که دستمزدهای این کارگران را نمی پردازند؟

 هیچ کس نمی تواند حرکت معترضان کارد به استخوان رسیده و ارتش بیکاران و گرسنگان را محکوم بنماید. تنها گستاخان و تن پروران دلال و بی درد که موقعیت خود را در خطر می بینند و برای ندادن حقوق کارگران  دست به سیاه نمایی زده ، در برابر کارگران و ستمدیدگان و مالباختگان موضع می گیرند تا شاید از جانب حکومت به نان و نوایی برسند. مگر حادثه زلزله زدگان کرمانشاه را به همین زودی فراموش کرده ایم که چه سیاه نمایی هایی از جانب دلالان انجام گرفت و مستاصل و درمانده از اینکه چه کاری بایستی انجام بدهند مات و منگ در خود مانده بودند و نمی توانستند وارد میدان کارزار کمک رسانی به آسیب دیدگان زلزله زده بشوند. اگر مردم و فعالین مدنی و کارگری وارد عمل نمی شدند آیا کمکهایی به زلزله زدگان میرسید تا باز دوباره بتوانند پس از آسیبها و ویرانی زلزله آنهم در اوایل سرما جان پناهی برای خودشان پیدا بنمایند؟!

بهتر است بی جهت به مردم و جوانانی که آینده نامعلوم و تاریک خود را در پیشانی چین خورده و سیاه و خشمناک کارفرمایان می بینند داوری ننماییم که بازهم در پناه برچسبهای تقدس گرایانه شان، مردم بی خانمان و درمانده را سرگردان بنمایند. شاید بتوان به این اعتراضات غالب آمد، اما جوش و خروش مردمی که خواسته های اولیه ای چون رفع بیکاری و داشتن دستمزدی متناسب با گرانی همیشه در جریان هست و حکومتها اگر خرداندیشی بنمایند و مطالبات مردم را پیگیری بنمایند نیازی به درآوردن شمشیر از غلافهایشان نخواهند داشت.

وارتان خرمدین،

عضو سندیکای کارگران  فلزکار مکانیک ایران،۱۴/۱۰/۱۳۹۶