ایران: کارگران خواستار دموکراسی و آزادی و مخالف فقر، فساد و سرکوب هستند

5 ژانویه 2018/ 15 دی ماه 1396

با تظاهراتی که در تاریخ 28 دسامبر2017/ 7 دی ماه 1396 آغاز گردید، ایران با اعتراض گسترده طبقه زحمتکش و فقر زده علیه افزایش هزینه های زندگی مواجه شده است. با اوج گیری فریادهای مردم بر علیه فقر، فساد و اختلاس مقامات و سرکوب سیاسی وحشیانه، موج اعتراضات به سرعت به بسیاری به شهرها گسترش یافت.

در این تظاهرات اعتراضی  7 روز گذشته  در مجموع 22 نفر کشته شده اند و نزدیک به هزار نفر با اتهام های تروریسم، جاسوسی و “محاربه علیه الله”، جرمی که مجازات اعدام دارد،  بازداشت شده اند. رژیم مدعی شده است که اعتراضات توسط دشمنان خارجی رهبری می شود و تظاهرات هواداران خود بر علیه جنبش اعتراضی را سازماندهی کرده است.

جنبش به اصطلاح سبز، که توسط رژیم ایران در سال 2009 سرکوب شد، عمدتا توسط ایرانیان تحصیل کرده از طبقه متوسط رهبری می شد. در حالیکه این اعتراضات توده ای که در حال حاضر در بیش از 50 شهر در حال انجام است، قیامی خود جوش توسط  اشخاصی فقیر و در رابطه با طبقه کارگر است که به طور سنتی در گذشته پایگاه اجتماعی رژیم محسوب می شدند.

اقتصاد ایران از زمان امضای توافقنامه برجام- توافق هسته ای با کشورهای 1+5- رشد کرده است. عمده رشد اقتصادی به علت از سر گرفته شدن صادرات نفت و گاز است، اما کارگران این بخش صنعت از این رشد سود نبرده اند و اغلب ماهها بدون اینکه دستمزد آن ها پرداخت شود، روزگار از سر می گذرانند.  شرایط کاری و مطالبات برخی از این کارگران توسط اتحادیه کارگران فلزکار مکانیک ایران که عضو کنفدراسیون جهانی اینداستریال است، نمایندگی می شود.

در ایران اتحادیه های کارگری مستقل قادر به فعالیت علنی نیستند، زیرا کارگرانی که مشکوک به عضویت در اتحادیه ها باشند از کار اخراج شده و دستگیر می شوند. فعالان اتحادیه کارگری مرتباٌ بازداشت و شکنجه می شوند و اعتصاب ها سرکوب می شوند. رهبران مستقل اتحادیه های کارگری، رضا شهابی، اسماعیل عبدی، ابراهیم مددی و بسیاری دیگر، با اتهامات دروغین و ساختگی به زندان محکوم می شوند.

از زمان امضای معاهده هسته ای (برجام)، نولیبرالیسم مسلط تر شده است و سرمایه های خارجی شروع به ورود به اقتصاد کشور کرده است. این به نفع نخبگان است، اما به آن هایی که کار می کنند سودی نرسانده است. نرخ بیکاری در سال گذشته 1.4 درصد افزایش یافت و به 12.4 درصد رسیده است و هزینه زندگی افزایش یافته است. نرخ بیکاری در میان جوانان در کشوری که نصف جمعیت آن زیر  30 سال سن دارد، بیش از 40 درصد است.

مازیار گیلانی نژاد، از سندیکای فلزکار مکانیک ایران می گوید:

“مقامات کشور قول داده بودندکه با لغو تحریم ها و بازگرداندن میلیاردها دلار درآمد نفت و گاز، اقتصاد دوباره فعال شده و به شکوفائی میرسد. این وعده ها عملی نشده اند. دولت برای جلب سرمایه گذاری خارجی، برنامه خصوصی سازی خود را تشدید کرده و هزینه های مربوط به بکارگیری نیروی کار را کاهش داده است. در همه جای این صنعت شما با کارگرانی روبرو می شوید که ماهها دستمزد دریافت نکرده اند. “

در همان حال، ایران نفوذ خود در منطقه را گسترش می دهد، زیرا در پی آن است که با عربستان سعودی برای کسب تسلط در منطقه رقابت کند. ایران وسیعا” برای حمایت از حزب الله در لبنان، رژیم اسد در سوریه و شورشیان حوثی در یمن سرمایه گذاری کرده است. مردم عادی اعتراض می کنند، زیرا در آمدمالیاتی به جای توسعه زیرساخت ها در داخل کشور برای تامین هزینه درگیری های منطقه ای استفاده می شود.

کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری اخبرا” در بیانیه ای اظهار داشت که تنها اصلاحات بنیادین می تواند به بحران پایان دهد.

آقای کمال اوزکان، معلون دبیرکل کنفئراسیون جهانی سندیکایی اینداستریال، اظهار داشت:

“طبقه کارگر در ایران به پا خواسته است، چرا که  شرایطشان غیر قابل تحمل شده است. آنها از معامله هسته ای سود نمی برند و رژیم سرمایه و منابع موجود را در جریان فساد و درگیری های منطقه ای هدر می دهد.”

“ایران برای نمایندگی منافع کارگران نیاز به یک جنبش سندیکایی مستقل و قوی دارد. دولت ایران میزان نارضایتی کارگران را تجربه کرده است.   راه حل این است که سرکوب فعالان اتحادیه های کارگری را متوقف کند، کنوانسیون های اصلی سازمان بین المللی کار را تصویب کند، و به کارگران اجازه دهد که برای بهبود شرایط کار حق سازماندهی و شرکت در مذاکرات کاری را داشته باشند.”