متاسفانه با خبر شدیم شب گذشته عده ای از کارگران فولاد در خانه های خود بازداشت و به محل نامعلومی برده شده اند. نگاه اقتدارگرایانه و سلبی در خصوص اعتراض مدنی کارگران برای حفظ کار و تامین معیشت شان، بنابر اصول قانون اساسی و مقاوله های بین المللی بسیار ناپسند و محکوم است. کارگرانی که با سیاست های ناکارآمد دولت در به وجود آوردنِ فضای رانتی، سال هاست سفره هاشان کوچک و کوچک تر شده است و در تامین نیازهای اولیه ی خود مشکلات فراوانی را تحمل می کنند آیا جز اعتراض راه دیگری برایشان مانده است؟ آیا برخورد امنیتی، تهدید و ارعاب نسبت به کارگران این موطن پاسخ مناسبی برای حفظ معیشت شان است؟ بی تردید، به کارگیری ضرب و زور در برابر خواسته های حقیقی مزدبگیران نوعا پاک کردن صورت مسئله است. اینکه مدت هاست معلمان و کارگران تحت فشار نهادهای امنیتی قرار می گیرند چیزی جز بروز ناکامی سیاست های اقتصادی و اجتماعی به کار گرفته شده توسط دولتها در سطح اجتماع به وجود نیاورده است. ادامه ی این روند منتج به نتایج گران باری خواهد شد. شعار ایجاد رفاه عمومی و گسترش عدالت اجتماعی چهل سال است از بلندگوهای تبلیغاتی دولت ها به گوش می رسد بی آنکه حتا اندکی ازاین جملاتِ دهان پُر کن در سطح جامعه محقق شده باشد.
کارگران این سرزمین، فقیرترین آحاد جامعه هستند و بنابر آمارهای رسمی درصد بسیار بالایی از مزد بگیران زیر خط فقر زندگی می کنند. از طرفی، با اجرای خصوصی سازی در کشور به جای رفع نواقص بازار و ایجاد زیر ساخت های اقتصادی مناسب جهت تامین معیشت و برخورداری از منابع توسط همه ی اقشار، شاهدِ بروز فقـر و نداری در میان سبد اقتصادی کارگران هستیم. پرسش این جاست آیا باید در برابر بی عدالتی و تشکیل امپراطوری کارتل های وطنی سکوت کرد؟ یا بایست با اقدامی مدنی نسبت به مقابله با پدیده ی شوم نابرابری اعتراض کرد؟
در یک ماه گذشته به کرات شاهد اعتراض های مدنی کارگران بوده ایم و دولت مردان به جای یاری رسانی و ایجاد بستری مناسب جهت بهبود شرایط، فقط سکوت پیشه کرده اند و در این کارزار نیروهای امنیتی با برخورد خشن با مزدبگیران، اندک امیدی را برای کاهش فاصله ی طبقاتی و تامین عدالت اجتماعی از روح و جان ما کارگران گرفته اند. بازتاب عملیات ساکت سازی معترضان به خوبی نشان از عدم کارایی و دقت دولت مردان در ایجاد راهبردی عملی برای بهبود وضعیت است.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران با توجه به بیانیه های قبلی خود، هرگونه بازداشت و تهدید کارگران را محکوم نموده و آزادی بی درنگ کارگران فولاد اهواز و هفت تپه و خانم ها عسل محمدی و سپیده قلیان را خواستاریم.
کانون قدرت باید به سرعت و با درایت و رواداری برای رفع مشکلات کارگران اقدام نماید.
سندیکا کارگران فلزکارمکانیک ایران
٢٦ آذر ١٣٩٧