این جانب علی رحیمی ریگی از توابع استان چهار محال و بختیاری، شهرستان لردگان که دارای ۱۴ سال سابقه کاری دارم چرا نتوانم در کشور ایران خرج و مخارج و نیاز روزانه زندگی را مهیا کنم؟ مطمئن هستم ۹۰ درصد کارگران پروژه ای همین مشکل را دارند. ما کارگران متخصص وقتی نتوانیم کار پیدا کنیم وای به حال کارگران جوان.
آقایان دولتی ها، شغل های کارگران پروژه ای سخت می باشد و صنعت جوشکاری خطرات زیادی دارد : وقتی وارد شغل جوشکاری شدیم آدم سالمی بودیم و هیچ بیماری نداشتیم اما امروز بعد از گذشت تنها ١٤ سال از کارکردن در پروژه های مختلف ١- دچار آسم و سرفه های زیاد از جوشکاری ٢- دچار آب مروارید و در نهایت در سنین پیری کوری میماند برایمان ٣- سیستم گوارشی داغون به خاطر نخوردن غذای مناسب و کار پر از استرس ٤- نوعی سیاتیک در ستون فقرات و دیسک در ناحیه کمر و لگن ٥- پیری زودرس با چروک ها صورت ٦- عقیم شدن زود هنگام که موقع عکسبرداری از جوش اتفاق می افتد
حال چرا حقوق یک جوشکار ۴ میلیون تومان باید باشد؟ و تازه کار هم پیدا نشود؟ چرا باید جوشکاران درجه یک ایرانی در عراق مانند برده ها کار کنند و پولشان هم خورده شود پس این وزارت کار و وزارت خارجه برای چه درست شده؟
آیا می دانستید حقوق جوشکاری در سطح من در امارات کمتر از ٥٠ میلیون نیست و یا در کویت؟ چرا دولت قدر کارگرانش را نمی داند؟
برای خود مان تاسف می خورم در کشور ایران که از ذخایر زیر زمینی اش در جهان مقام اول در گاز و مقام دوم در نفت را دارد و با زحمتهای متفکران و طراحان، مهندسان، کارگران فنی، کارگران ساده توانسته این ذخایر را از دل زمین بیرون آورده و بفروشد اما بیکاری و گرسنگی نصیب کارگران شود
برادران به این نتیجه رسیده ام که باید سندیکا داشته باشیم تا شرکت ها و پیمانکاران بی مروت سرمان کلاه نگذارند و حقوق و بیمه مان را بالا نکشند. سندیکا می تواند با آمدن من و تو داخل سندیکا حق و حقوقمان را محافظت کند.
زنده باد سندیکا