به نام خدا
در آوریل ۱۸۸۰ میلادی اتحادیه‌ی کارگری آمریکا برای تصویب قوانین به منظور کاهش ساعت کار از ١٠ ساعت به ٨ ساعت بدون کاهش دستمزد تلاش کرده‌اند،ولی با مقاومت کارفرمایان و دولت مواجه شد و به نتیجه نرسید.
چهار سال بعد فدراسیون اتحادیه صنعتی و کارگری دو سال به دولت مهلت داد تا قانون ٨ ساعته کار را به تصویب برساند،ولی دولت و کارفرمایان این‌بار به بهانه‌هایی و وعده‌هایی متعدد از پذیرش این درخواست کارگران شانه خالی کرد.
١ ماه می ١٨٨٦ اتحادیه کارگران صنعتی کارخانجات صنعتی آمریکا دست به اعصاب کار سراسری زدند.
چهارم ماه می با همراه و حمایت هوادران‌شان قرار بر راهپیمایی در شهر شیکاگو از میدان #هی_مارک گذاشتند و راه افتادند و…..
در پایان با دخالت پلیس کار به خشونت کشیده شد ، یک پلیس و تعدادی از تظاهر کننده‌ها کشته و زخمی شدند،تعدادی از کارگران به دادگاه آمریکا معرفی با حکم‌های گوناگون از جمله اعدام و تعدادی هم از حبس ابد و تا ١٥ سال زندان محکوم شدند.
اما فرجام این راهپیمایی ،خشونت و… تصویب به کاهش ساعت کار کارگران از ١٠ ساعت به ٨ ساعت انجامید.
با این مقدمه کوتاه این روز ، روز جهانی کارگر نامگذاری شد.
اما ایران:
اولین بار در سال ١٣٠٠ شمسی به ابتکار یک تشکل چپ‌گرا با عنوان اتحادیه مرکزی کارگران ایران راهپیمایی برگزار شد، و از آن به بعد در ایران مانند دیگر کشورها ١١ اردیبهشت ماه روز جهانی کارگر انتخاب و نام گذاری شد.(در قانون کار ایران روز کاری تعطیل رسمی کارگران هم هست)
با فراز و نشیبهای تاریخی در ایران مانند کودتای سوم اسفند، ١٢٩٩، انقلاب مشروطه ، ٤ اردیبهشت ١٣٠٦ ، وقوع جنگ جهانی دوم، تقریبا مدرنیزاسیون شدن ایران ، بگیر و ببندهای رضاشاهی، ٢٠شهریور١٣٢٠، ملی شدن صنعت نفت، کودتای ٢٨ مرداد ، به اصطلاح انقلاب حکومتی محمدرضاشاه با عنوان انقلاب سفید، اصلاحات ارضی، خرداد١٣٤٢، پیدایش گروهای چریکی و مبارزه مسلحانه دهه ٥٠ علیه رژیم، پیروزی انقلاب جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق و… تا پایان دولت هشت ساله دولت اصلاحات چه مستقل و چه حکومتی این راهپیمایی به صورت کج‌دار و مریز برگزار می شد.
در هشت سال دولت اصلاحات ما کارگران صنایع پتروشیمی و تاسیسات بندر امام خمینی هر ساله از شهر سربندر به صورت کاروان با هدایت دفتر تشکل خانه کارگر عازم تهران می‌شدیم و در این راهپیمایی با مجوز وزارت کشور شرکت کردیم.
امروزه با توجه به کاهش اشتعال، معیشت،افزایش روز افزون تورم ،کوچک و کوچکتر شدن سفره کارگران و بازنشستگان تامین اجتماعی به مسئولین امر فقط شعر ابوالقاسم لاهوتی را یادآوری و اعلام میداریم:
گر چرخ به کام ما نگردد
کاری بکنیم که تـا نگردد.
گوییم به او: مطیع ما شو
یـا می‌گردد و یــا نگردد.
گر گشت خوش است ورنه مادست
از او نکشــــیم تا نگـــــردد.
هـــرگـــز قـــد مردمـــان آزاد
بـــــا هیـــــچ فشـــار تا نگـــردد.
ابراهیم شیخی کارگر بازنشسته پروژه ای
اردیبهشت ١٤٠٠