۲۷ آوریل ۲۰۱۵ [۷ اردیبهشت ۹۴]
دولت ایران به کارگرانی که جشن اوّل ماه را تدارک می‌بینند و سازمان می‌دهند تعرّض می‌کند. «اتحادیه جهانی اینداستریآل (IndustriALL) از سندیکاهای دلیری که در برابر ارعاب و دستگیری‌ها همچنان برای بزرگداشت روز جهانی کارگر تلاش می‌کنند، حمایت می‌کند.
جمشید احمدی، در دفتر اروپایی سندیکای کارگران فلزکار مکانیک ایران، می‌گوید: «از اینداستریآل متشکریم که از مبارزهٔ حیاتی سندیکاهای ایران در راه احقاق حقوق کارگران و بهبود شرایط کار و دستمزدها و البته حقوق سندیکایی، حمایت می‌کند.»
دولت [ایران] با همهٔ اعتراض‌ها و گفتمان‌های کارگری به مثابه مسئلهٔ امنیتی برخورد می‌کند، نه مسئلهٔ کارگری. به این ترتیب است که وقتی که کارگران خواستار حقوق عقب‌افتاده، بهبود شرایط کار یا به رسمیت شناختن حق‌شان برای تشکل در سندیکاها می‌شوند، دولت جوّ ترس ایجاد می‌کند.
این سرکوب شدید دولتی که موجب ضعیف و کوچک ماندن سندیکاها شده است، محیط کاری به وجود می‌آورد که بسیار خطرناک و فاجعه‌بار است. از آنجا هیچ سازوکاری وجود ندارد که کارگران از آن طریق بتوانند از انجام کار خطرناک سر باز زنند، یا خواستار وسایل ایمنی و شرایط کاری ایمن شوند، حوادث کاری و مرگ‌ومیر به میزان زیادی در محیط‌های کاری رخ می‌دهد.
اینداستریآل از این خواست‌های سندیکاهای ایران از دولت ایران حمایت می‌کند:
- تصویب و اجرای مقاوله‌نامه‌های ۹۸ و ۸۷ سازمان بین‌المللی کار در مورد آزادی تشکیل سندیکا، و رفع ممنوعیت فعالیت‌های سندیکایی مطابق با مادهٔ ۲۶ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران؛
- به رسمیت شناختن و اجرای بی‌درنگ حق سندیکاها و کارگران ایران برای تدارک و برگزاری روز جهانی کارگر «اوّل ماه مه» مطابق با مادهٔ ۲۷ قانون اساسی ایران؛
- پایان دادن به اذیت و آزار، تهدید و پیگرد فعالان سندیکایی، به‌ویژه در آستانهٔ اوّل ماه مه؛
- آزادی همهٔ زندانیانی که در ارتباط با فعالیت‌های قانونی و سندیکایی دستگیر شده‌اند.
با نزدیک شدن اوّل ماه مه، این خواست‌های کارگران ایران فوریت پیدا می‌کند.
کمال اوزکان، معاون دبیرکل اینداستریآل، حمایت خود را اعلام می‌کند:
با توجه به شهامت این فعالان سندیکایی ایرانی که مصممانه خطر دستگیری و مجازات را به جان می‌خرند تا کارگران را متشکل کنند، روشن است که اینداستریآل در مبارزهٔ آنها برای بزرگداشت اوّل ماه مه، و در مبارزهٔ درازمدت آنها برای ایجاد سندیکاهای قدرتمند، می‌ایستد و از آنها حمایت می‌کند.
قانون اساسی ایران:
اصل ۲۶:
احزاب، جمعیتها، انجمن‌های سیاسی و صنفی و انجمن‌های اسلامی یا اقلیت‌های دینی شناخته‌شده آزادند، مشروط به اینکه اصول استقلال، آزادی، وحدت ملّی، موازین اسلامی و اساس جمهوری اسلامی را نقض نکنند. هیچ‌کس را نمی‌توان از شرکت در آنها منع کرد یا به شرکت در یکی از آنها مجبور ساخت.
اصل ۲۷:
تشکیل اجتماعات و راهپیماییها، بدون حمل سلاح، به شرط آن که مخلّ به مبانی اسلام نباشد آزاد است.