اعتصاب کارگران زن نساجی شهر نیویورک در سال ١٨٥٧ که در اعتراض به شرایط کاری سخت و غیرانسانی با دستمزد کم آغاز شد در حقیقت نبرد مرگ و زندگی بود. نبرد برای روزهای نوین و حقوق انسانی. این نبرد در عرصه های صنفی، سیاسی، فرهنگی مبارزین بسیاری را در خود جای داده است. از کلارا زتکین که برای برابری حقوق زنان و مردان در آمریکا مبارزه می کرد تا صدیقه دولت آبادی که روزنامه «زبان زنان» را در سال ١٢٩٨ در اصفهان منتشر نمود و این کار بر متعصبان گران افتاد و خانه اش را سنگسار کردند، تا به امروز این نبرد سخت ادامه دارد. زنان ما در همه گره گاههای تاریخ کشورمان در صف نخست همدوش مردان برای حقوقی برابر، زندگی انسانی و کرامتی در خور شخصیت زنان مبارزه کرده اند. فراموش نمی کنیم مهری گیلک پور نماینده اتحادیه کارگران چیت ری را که اولین مهد کودک را در سال ١٣٢٩ برای زنان باردار و بچه دار کارخانه بنیان نهاد و برای این حرکت کارگری سالها در زندان محمدرضا شاه ماند اما این دستاورد برای همیشه در جامعه ایران ماندگار شد.
امروز هم زنان پای به میدان گذاشته اند تا زندگی انسانی را رقم بزنند. شعار «زن، زندگی، آزادی» دقیقن در راستای همان اهداف کلارا زتکین ها و مهری گیلک پورهاست. زنان و دختران ما در پی زندگی شایسته هستند که یوغ مردسالارانه در آن نباشد. آنان در پی بنیان گذاشتن زندگی روشن و انسانی هستند که در آن با ٨ ساعت کار بتوان زندگی در خور داشت، از آموزش و درمانی برابر و رایگان برخوردار بود. آزادی، این موهبتی که از ابتدای تاریخ تاکنون برایش خون ها ریخته شده در کشور ما تنها برای آقازاده ها و رانت خواران نباشد. هرکس بتواند آنچنان که شایسته اوست زندگی کرده و در یک جامعه برابر حقوقی، به آن مرتبه ای که حق اوست دست یابد.
٤٥ سال از روزهایی که پدران و مادران شما برای رهایی ازاستبداد، مردسالاری، تحقیر زنان و فقر مبارزه کردند، می گذرد. نه تنها این موارد در این سالها زدوده نشد بلکه سنگین تر از همیشه بر جامعه تحمیل شد. برادران و خواهران بسیاری بر خاک افتادند تا نه زنان و نه مردان برای لقمه ای نان تحقیر نشوند، در جامعه ای که در آن تبعیض نباشد، زندگی کنند. در این ٤٥ سال تمامی تلاش عقب مانده های فکری این است که دختران و زنان تحقیر شده و در مناسبات سرمایه داری بازیچه ای باشند در دست مردان و به زنان و مردان مبارز بقبولانند که شکست خورده اند و دنیایی جز این وجود ندارد و باید عده ای از همه امتیازات برخوردار باشند و عده ای دیگر در قعر فلاکت زندگی کنند.
هنوز خون مهری گیلک پورها و علی امیدها در تارپود نیکا شاکرمی و مهدی کرمی می جوشد. هنوز در اعتصابات کارگری که در معادن و ذوب آهن رخ می دهد زنان و مردان همدوش همدیگر خواهان عدالت و آزادی هستند. این ثابت شده است که در جامعه ای که زنان و کودکانش زندگی انسانی نداشته باشند جامعه ای انسانی و پیشرفته نیست. ما هنوز در این نبرد، جانانه ایستاده ایم.
مادران، همسران، خواهران و دختران ما!
در این مبارزه مرگ و زندگی هیچ مرد و زنی تنها نیست چه آنان که در بند هستند و چه ما که در زندانی بزرگتری زندگی می کنیم. هیچ نیرویی نمی تواند اراده ما را بشکند. اتحاد ماست که در هم شکننده میراث شوم سیستم نابرابر سرمایه داری است. کارگران، بازنشستگان، آموزگاران و همه جنبش های صنفی امروز یاری دهنده جنبش آزادیخواهی و عدالت جویانه «زن، زندگی، آزادی» است. مسموم کنندگان دختران ما شکست خوردگان تاریخ اند که دست به خشونت می زنند، چون هراسیده اند.
٨ مارس بر زنان و مردان ایران زمین و مبارزین ضد سرمایه داری شادباش!
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران ١٥ اسفند ١٤٠١