به گزارش خبرنگار پیام سندیکا، یکشنبه های اعتراضی هفتگی، همچنان پرشور و گسترده در میان شاغلین و بازنشستگان هر هفته بیشتر مورد استقبال قرار می گیرد. امروز ۴ خرداد یکشنبه های اعتراضی در شهرهای اهواز، اصفهان، شوش، کرمان، کرمانشاه، رشت، تهران برگزار شد. بازنشستگان فولاد اصفهان و کرمان در مقابل صندوق بازنشستگی فولاد، و فولاد مردان تهرانی، شاهرودی، سنگرود، زیرآب در مقابل مجلس که با راهپیمایی همراه بود و شعار:«مشکل بازنشسته/ تا کی باید حل بشه» تجمع داشتند. بازنشستگان و بازماندگان شرکت لوله سازی اهواز نیز تجمع اعتراض‌آمیز برگزار کردند. بازنشستگان شرکت واحد در مقابل دیوان عدالت اداری تجمع کرده و خواهان پرداخت شدن سنوات ۷۵۰ بازنشسته سال قبل که هنوز بعد از سه ماه مستمری شان به علت پرداخت نشدن ۴ درصد سخت و زیان آور از سوی شرکت واحد عقب افتاده است، شدند.
بازنشستگان تامین اجتماعی هم در شهرهای رشت، اهواز، تهران، شوش، کرمانشاه تجمع کرده و فریاد حمایتی خود را از اعتصاب نانوایان و رانندگان کامیون داشتند. در رشت سلحشور بازنشستگان با فریاد:«یونس آزادبر» هم حمایت خود را از این بازنشسته اعلام کردند و هم اعتراض خود را نسبت به دستگیری و فشار روحی و جسمی بر او را اعلام کردند. در کرمانشاه متحد که با سخنرانی همراه بود و بازنشستگان تامین اجتماعی، مخابرات، فرهنگیان شرکت داشتند با شعار:«بانک رفاه مال ماست/ حاصل دسترنج ماست- ای مجلس ای دولت/ بسه دیگه خیانت» و سخنرانان در مورد مشکلات بازنشستگان که مسوولین به آنان نگاه انسانی ندارند، گفتند.

در چهارمین روز اعتصاب فراگیر کامیون داران که با ترک پایانه های اعلام بار صورت گرفته است و در اعتراض به کرایه های پایین، گرانی قطعات، گرانی لاستیک صورت گرفت. نانوایان نیز در شاهرود امروز در مقابل استانداری نسبت به قطع برق تجمع داشتند.

تجمعات در حالی هر روز افزایش میابد، که در سیستم سیاسی بسته ای اتفاق می افتد، که دیگر این یک اعتراض معمولی صنفی نیست، بلکه یک کنش شکوهمند طغیان گری است. در روزهای جاری، کشور ما شاهد اعتصاب در میان کامیون‌ داران، نانوایان، کارگران ارکان ثالث، و تجمع اعتراضی بازنشستگان فولاد، مخابرات، تامین اجتماعی، فرهنگیان و شاغلین دیگر رشته هاست.
این اعتصابات و اعتراضات از دل فروپاشی اقتصادی و ناتوانی حکمرانی مافیا برآمده است. در حال حاضر اعتصاب نه فقط ابزاری برای مطالبه‌ی صنفی، بلکه یک نافرمانی بدون شعار، سیاسی ترین عمل جمعی کارگران و بازنشستگان است که نشات یافته از فشارهای معیشتی، تبعیض، مدیریت غلط جامعه می باشد.
آری “طبقه کارگر وقتی دست از کار می‌کشد، زنجیر تولید را از هم می‌گسلد و در همان لحظه، سیاست‌ورزی را آغاز کرده است، حتا اگر خود نداند.”
تجمع در حکومت‌ های غیرمافیایی یک گفت‌وگو است؛ در حکومت های ضد دمکراتیک فریادی‌ ست برای بیداری. تجمعات می تواند میان سیاست و مطالبات صنفی پلی از همبستگی ملی بسازد .
مردم به جان آمده ایران خود با زبان اعتراض، زبان نوین سیاست را یافته‌اند.
مردم معترض زمانی که به خیابان می آیند یعنی دیگر چیزی برای از دست دادن ندارند؛ و آن هنگامی است که حاکمان دیگر راهی جز عقب‌نشینی ندارند.

بازنشستگان متحد تهرانی