همچنانکه غذا لازمه زندگیست و باید همه مردم ایران این قدرت خرید را داشته باشند که بتوانند زنده بمانند اما دارو لازمه نمردن است.
هر بیماری یعنی تهدید جسم و روان به همین خاطر دارو تبدیل به یک کالای اساسی هر زندگیست که باید به سهولت در دسترس مردم قرار داشته باشد. درمان رایگان در قانون اساسی بی دلیل نیامده است. وقتی دارو گران می شود در واقع مافیای لانه کرده در دولت تصمیم گرفته است چه کسی زنده بماند و چه کسی بمیرد. تصمیم می گیرد چه کسانی قرار است از دارو و درمان محروم بشوند و به تدریج و یا ناگهانی بمیرند. انسان های بیماری که نتوانند به مافیا سود برسانند باید حذف شوند. این انسانها فرق نمی کند کودک باشند، پیر باشند، مهاجر و یا معلول باشند در این نظم سرمایه داری نئولیبرال ارزش نجات ندارند. گران شدن دارو یعنی سازماندهی مرگ به شکل قانونی. سیستم نئولیبرال به دنبال سود حداکثری است و مریض بودن و نداشتن توانایی مالی یعنی حذف فیزیکی و این یعنی بی عدالتی محض.
در جامعه ای که فقط صدای یک درصدی ها شنیده می شود و در دولت و مجلس نمایندگان شان حضور دارند، مریض بی پول بودن یعنی حذف سیاسی. حذف انسانیت. در این شکل از حکومت دیگر دارو و درمان حق همه انسانها نیست. کالایی است که اگر پول و قدرت دارید متعلق به شماست. گران شدن دارو یعنی گران شدن زندگی یعنی حق نفس کشیدن ندارید. در حقیقت زنده ماندن هم کالایی شده است.
گرانی مواد غذایی نشانه فروپاشی اقتصادی است ولی گرانی دارو نشانه بی اخلاقی و تصمیمی آگاهانه که چه کسانی اجازه زنده ماندن دارند.
دارو فقط برای زنده ماندن نیست بلکه دارو به مثابه امید عمل می کند و وقتی گران می شود، امید نیز از زندگی حذف می شود. پیوند انسان با آینده شکسته می شود. یعنی آینده فقط مختص ثروتمندان است.
آری دارو می تواند هم زمان هم نجات بخش باشد و هم ابزار سلطه. گرانی دارو شکلی از مرگ تدریجی است و حذف بیماران فقیر یک نوع کشتار جمعی و آگاهانه و ابزار سلطه ای است برای تحمیل سیاست ها و رفتارهای که مردم را به برده تبدیل کند.