به گزارش خبرنگار پیام سندیکا، در هفته های اخیر اعتصاب های کارگران در عسلویه، اراک، تبریز، ابهر، رضوانشهر خبر ساز شد. کارگران آلومینیوم سازی اراک که پیشتر با نخوردن غذا در رستوران کارخانه خبر ساز شده بودند به عقب افتادن دستمزدهایشان معترض بودند که همچنان وعده می شنوند و از اجرای طبقه بندی مشاغل و پرداخت به موقع دستمزدها، خبری نیست.
در موتوژن تبریز با آمدن پیمانکار جدید نگرانی های را در خصوص اخراج کارگران و کاهش دستمزدها بوجود آورده است.
در عسلویه و در بیشتر پیمانکاری ها عقب انداختن ۲ ماهه دستمزدها به روال عادی تبدیل شده است. بالا کشیدن حقوق کارگران و غیب شدن پیمانکار از مصایب کار در عسلویه است.
در کارخانه فولاد سیادن ابهر کارگران از مرداد حقوق نگرفته اند در حالی که روزانه ۳۰ تریلی میلگرد به بازار فروخته می شود و کارخانه بی پول نیست.
کارگران چوکای گیلان در اعتراض به پرداخت نشدن چند ماهه حقوق عقب افتاده فریاد «گرسنه ایم گرسنه» را سر دادند.
هر چند که هنوز بعد از دو سال که از اعتصاب در ذوب آهن می گذرد و کارخانه های فولاد هنوز طبقه بندی مشاغل اجرا نشده است و کارگران خودروسازی ها هم در گیر همین مشکل هستند.
سیستم سرمایه داری نئولیبرال در ایران برای مهار زحمتکشان ایران دستمزدها و در حقیقت نان شان را هدف گرفته است و با عقب انداختن حقوق ها و اجرا نکردن طبقه بندی مشاغل که تاثیر بسیاری در سفره کارگران دارد و گماردن پیمانکاران جلادی که از هیچ قانونی تبعیت نمی کنند، تلاش دارد با اتکا به ارتش بیکاران، زحمتکشان شاغل را منفعل و با سرکوب کوشندگان کارگری، برنامه ریزی و سازماندهی در میان مزدبگیران را دچار وقفه و توقف کنند.
از سوی دیگر با غارت تامین اجتماعی و گزاردن مدیران نالایق و نپرداختن سهم دولت به بیمه و بدهی هایش به سازمان تامین اجتماعی، درمان مزدبگیران و بازنشستگان را هدف گرفته و به دنبال متلاشی کردن سازمان تامین اجتماعی است تا کارگر و بازنشسته سرگردان دارو و درمان باشند و فرصتی برای فکر کردن در مورد گرفتاری هایشان نداشته باشند.
برای مقابله با این ترفندها نه تنها باید یکشنبه های اعتراض را گسترش داد بلکه با حضور در میان بازنشستگان آنان را مجاب به آمدن در تجمعات هفتگی نمود.
کارگران شاغل نیز باید در همه واحدهای تولیدی با گفتگو با دوستان شان، سندیکاهای کارگری خود را تشکیل داده و با مدد گرفتن از پیشکسوتان سندیکایی، ایجاد سندیکا را در دستور کار خویش قرار دهند.
تنها و تنها سازماندهی و برنامه ریزی با خردجمعی راهگشای زندگی و کار طبقه زحمتکش است و سندیکا سنگر همیشگی مزدبگیران است.