از سال 1393این کارخانه که قدمتی 60 ساله دارد ، تولیدش متوقف و کارگرانش همگی بازخرید و یا بازنشسته شدند. در حال حاضر کارخانه تخریب و اموالش فروخته شده است. با اینکه مدیرعامل و اعضای هیات مدیره ادعا می کنند که این کارخانه به کارگران بدهی ندارد ، کارگران بسیاری هنوز سنوات خود را دریافت نکرده اند.
مدیریت غلط و نگاه بازاری به صنعت باعث گردیده به جای نوسازی و بازسازی کارخانه های صنعتی ، این کارخانه ها تعطیل و پس از فروش اموال و دستگاهها به ویرانه ای برای ساختمان سازی و یا فروش ارزان به سوداگران زمین تبدیل شود.
آیا این کشور دیگر نیازی به ایرانیت ندارد؟ از سال 93 تا کنون فرصت کافی برای بازسازی و یا نوسازی و تبدیل خطوط تولیدی به محصولات نانو نبوده است؟
وزیر صنعت چه توجیهی برای تعطیلی کارخانه هایی مانند ایرانیت، ارج، ایران پویا، مینو، کفش ملی، استارلایت، پوشش رشت، گونی بافی گیلان …. دارد؟ راهکار راه اندازی این کارخانه ها و یا کارخانه های جایگزین چیست؟
متاسفانه پس از 4 سال مدیریت وزیر صنعت ایشان گزارش دهد چه مقدار از صنایع متوقف و چه میزان راه اندازی و یا کارخانه تولیدی به تولید اضافه شده است؟ چه سیاستی پشت این توقف ها وجود دارد؟ آیا مانند توفان افشای فیش های حقوقی ، زحمتکشان باید وارد ماجرا بشوند و دست به افشاگری زده تا مسوولین به خود آیند؟