در سالهایی که بحران آب برای جهانیان جدی شد ملل جهان از روشهای مختلف برای عبور از این بحران سود جستند.مانند اجرا نمودن پروژه های آبخیز داری نوین و تغییر روش آبیاری و پیگیری آبیاری تجمیعی و وووو. اما متاسفانه در کشور ما این پروژه ها مانند دیگر پروژه ها دچار رانت و روابط و رویکرد چپاول و غارت گشت. آنگونه که کاربران آب در حوزه کشاورزی را که ۶۳٪ آب را در اختیار دارند از اجرای پروژه های آبیاری نوین و قطره ای و تحت فشار بیزار نمود. در فیروزکوه نیز قریب پنج سال پیش در چهار روستا پروژه آبیاری تجمیعی را با بودجه های گزاف آغاز نمودند و پیمانکاران نیز از فرزندان مسوولین و خصوصن سپاهی انتخاب شدند. الان پنج سال از آغاز آن پروژه ها که می بایست یک ساله آن را به پایان برسانند می گذرد. اندکی از کار را پیمانکاران انجام دادند و اما اکثرن بیش از ۸۰ درصد مبلغ قرارداد را دریافت نموده و پروژه ها را بحال خود گذاشته و رفتند.
در این میان بسیاری از روستاییان که برایشان کار کردند نیز از آنها مبالغی طلبکاربوده که نتوانستند حقوقشان را دریافت کنند. پیمانکاران رفتند و هیچ نهادی پاسخگو نمی باشد و همچنین زمینهای زراعی را که ممر درآمد دهقانان بود را به دلیل نیمه کاره بودن پروژه تخریب نمودند و بسیاری از شبکه های آبرسانی سنتی بدلیل قرار گرفتن در مسیر پروژه تخریب و غیرقابل استفاده گشته و همچنین به دلیل عدم نگهداری و رها کردن وسایل، مورد دستبرد سارقان قرار گرفته است و در این بین روستاییان هم از خرمای بغداد محروم شدند و هم از برنج مازندران.