مهرماه سومین سالروز جاودانی شدن جانباخته راه آزادی، برابری و دموکراسی دکتر فرشید هکی است. حقوقدان، کنشگر حقوق کودکان کار و خیابان، نویسنده، آزادیخواه، وکیل سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران.
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.
نوشته زیر را یکی از دوستان دکتر فرشید هکی در سالگرد جان باختن او نگاشته است.
مردی از جنسِ عمل اجتماعی
“به نو کردن ماه بر بام شدم…،
داسی سرد بر آسمان گذشت
که پرواز کبوتر ممنوع!”
برای #فرشید_هکی، هیچ چیز از جنسِ نظریه و حرف نبود؛ رفیق مان کمترین نظریه را عملی می فهمید!
استادِ دانشگاه، نظریه پردازِ حقوق بشر باشی و بشوی از جنسِ #پیشتازان عدالت، یک لیدر، مردی بزرگ!
#هکیِ پیشتازان، #هکیِ حقوق بشر، #هکیِ سوسیال دموکراسیِ آمارتیاسنی و رالزی، رفیق مان را سلاخی کردند!
در ۲۵ مهرماه ۹۷ بود که با دست های از پشت بسته، شرحه شرحه اش کردند، احشاء ش هم ترسناک بود این رفیقم و به آتشش کشیدند!
چقدر موقرانه به مدنیت اعتقاد داشت این مردِ بزرگ؛ به چپ روی معتدل بود، “مردِ نارنجیِ” عملگرایِ دوست داشتنی، ظاهرا همیشه بهترها زودتر می روند و ما می مانیم!
کارِ فیزیکی می کرد آن مردِ بزرگ، مشاوره در پروژه ها، مثلِ “لوکاچ” و کارگرانِ یقه سفید، در تئوری مثلِ آمارتیاسن، یک نمونه ی بی بدیلِ انسانی را به آتش کشیدند؛ یکی می گفت که چه سعادتی بزرگتر از این که آخرین جمله ی ثبت شده اش، از “مارکس” باشد؛
“زنجیر” ها … !
یاد و آرمانِ #هکی، به تاریخ می درخشد؛
فرشید با ماست و ذره ای خاطرش از ذهن مان دور نمی شود!
خونریزان، منتظرِ تاوانِ قداستِ خونِ رفیق مان بمانند
تا روز میعاد! یا حق!
#ش_ص_زاهدی