هر ساله این روز یادآور خشونت هایی است که بر زنان دنیا به لحاظ عرفی، قانونی، نژادی اعمال می شود. امسال در حالی به پیشواز این روز می رویم که خشونت سازمان یافته نظامی از سوی دولت اسراییل علیه زنان در غزه، وجدان بشریت را به درد آورده است. کشته شدن بیش از ٦ هزار زن و کودک در غزه بخشی از جنایت علیه بشریت و خشونت دولتی علیه زنان در باریکه غزه است.

به گزارش سازمان ملل ٥٥ درصد قتل ها در سراسر جهان توسط اعضای خانواده و یا شریک زندگی صورت می گیرد. بطور متوسط روزانه ١١٣ زن و دختر توسط یکی از نزدیکان خود کشته می شوند تازه اینها آمار اعلام شده است و آمار قتل های اعلام نشده بیش از اینهاست.

در کشور ما خشونت علیه زنان بسیار عریان و عادی به شمار می رود. کودک همسری، فروش دختران جوان به کشورهای عربی، استفاده از زنان و دختران زیبا در صنعت مُدلینگ و کاهش سن فحشا به زیر ١٥ سال به دلیل سیاست های سرمایه داری و در نتیجه افزایش فقر، از موارد خشونت سازمان یافته علیه دختران و زنان در جامعه ماست. در حال حاضر در میهن عزیزمان ایران فقط در زندان اوین بیش از ٥٠ زن زندانی وجود دارند که بخشی از خشونت دولتی علیه زنان به شمار می رود.

بحث پوشش اجباری و کشته شدن زنان و دختران در اعتراض به این موضوع در یکساله اخیر که به صورت سازمان یافته اعمال شده و می شود، از مصادیق بارز خشونت علیه زنان می باشد. از تجاوز محارم به زنان و دختران هیچ آماری در دست نیست. کشته شدن زنان در قبایل و طوایف به امری عادی تبدیل شده است و دادگستری در این خصوص کمترین میزان مجازات را در نظر می گیرد. مردسالاری در سیستم مدیریت کلان جامعه و اجرای سیاست های نئولیبرالیستی در اقتصاد ضربات جبران ناپذیری به نیمی از جمعیت کشور زده است. گرانی و فقر باعث محروم شدن بخش بزرگی از جامعه زنان از آموزش و درمان گشته و به فحشا و تکدی گری دامن زده است. خشونت در محل کار با نبود محل تعویض لباس، تبعیض در دستمزدها برای کار یکسان، واداشتن زنان به کارهای خدماتی اضافه بر کار محوله، توهین و نگاه های خطا کارانه بخش بسیار کوچک از خشونت در محل کار زنان است.

برای مبارزه با چنین امری نه تنها خانواده بلکه سازمان های مردم نهاد باید پا پیش بگذارند و به آموزش مردم بپردازند. انتظار داشتن از نهادهایی که زیر سلطه مافیای زر و زور و تزویر هستند، امید عبثی است.

هر چند که مردم ما طی یکسال اخیر در جنبش ژینا با از دست دادن فرزندان برومند خود گام های بلندی را در راه مبارزه با خشونت علیه زنان برداشت اما هنوز کافی نیست و این همت مردان جامعه را می طلبد که در خانه، محل کار، جامعه و از همه مهمتر در سازمان های مردم نهاد حضور یافته و علیه این خشونت همگام با مادران، همسران، دختران و خواهران خود متحد شده و مبارزه کنند.

یاد همه عزیزان جان باخته در راه محو خشونت علیه زنان گرامی باد

٤ آذر ١٤٠٢