کارگران ایرانی سالهاست به دلیل سیاست های ضد کارگری نئولیبرالیستی قتل عام می شوند. گرانی های هر روزه که با یک دستور از سال گذشته، که بیشتر به یک فرمان کشتار عمومی شباهت دارد و کالاها را طی یک سال ١٥ برابر گران نمود، گرانتر شدن خدمات درمانی، نایاب شدن داروها برای زحمتکشان، بالا کشیدن دستمزدهای حقیرانه زحمتکشان توسط پیمانکاران در پروژه های نفت و گاز و سایر کارگاهها، تصویب دستمزدهای 4 برابر زیر خط فقر توسط دولت، بخش بزرگی از این فرمان قتل عام است.

اما این همه ماجرا نیست. روزانه بین ١١ تا ١٥ کارگر در حوادث شغلی به دلیل صرفه جویی کارفرمایان از هزینه کردن برای مسایل ایمنی، می میرند. خودکشی زنان کارگران و فرزندانشان به دلیل فقر و خودکشی عامدانه کارگران به دلیل شرمساری مقابل خانواده.

در آخرین فاجعه از این قتل عام ٣٠ آذر امید پایدار قهرمان کشتی فرنگی نوجوانان کشور و پدرش پس از کار روزانه و هنگام استراحت در چادری که کارفرما برایشان تهیه کرده بود به دلیل گاز گرفتگی مردند. همچنین ٢ کارگر پتروشیمی چوار ایلام در اعتراض به اخراج خود خودکشی کردند. در یکسال گذشته ٤کارگر دیگر این پتروشیمی نیز در پی اخراج دست به خودکشی زدند.

ایلام دارای بالاترین میزان بیکاری در میان استان های کشور است. مسوولین پتروشیمی از طریق پیمانکاران نابکار و قراردادهای موقت و دادن دستمزد ناچیز با جذب جوانان بیکار، کارگران باسابقه را اخراج می کنند.

حیدر محسنی، آرش تبرک، محمدنبی منصوری، علی محمد کریمی و در ٣٠ آذر جواد نوروزی و مصطفی عباسی خود را حلق آیز کردند تا پرچمی شوند برای بی لیاقتی مسوولین استان و پتروشیمی و سیاست های نئولیبرالیستی.

اینها تنها یک اسم نیستند، این ها افرادی هستند که خانواده ای در غم از دست دادنشان و مهمتر از همه از دست دادن درآمدشان نه تنها داغدار که به خاک سیاه نشانده شده اند. جان هایی که در بیداد سیاست های ضد کارگری نئولیبرالیستی از بین رفتند.

هر روز داشتن سندیکاهای کارگری برای زحمتکشان مبرم تر از همیشه می شود.

سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران

اول دیماه ١٤٠٢